راه سوم
چه تنگنای سختی است!
یک انسان یا باید بماند یا برود
و این هر دو
اکنون برایم از معنی تهی شده است
و دریغ که راه سومی نیست!
قلم چی
آه
به من بگو در روز جزا
که بشکند این فاصله ها
چه پاسخی داری تو مرا
آه
از آن چه که آوردی به سرم
از اینکه کردی دربه درم
به خنده دیدی چشم ترم
آه
یا ربا تا کدامین لحظه باید سوخت
تا به کی چون شمع لرزان شعله ها افروخت
این پل بشکسته کی آخر می ریزد
در دل بی باورم باور می ریزد
قلم چی
کاروان
دیگر نه فرصتی برای ماندن است. و نه مجالی برای طواف خانه‌ی دل. باید سر به آستان جانان نهاد و دل را فدا کرد و ره کوی رندان را پیش گرفت.
امروز باید نفس را در مسلخ عشق قربانی کنیم تا از قافله باز نمانیم. روز عید است. روزی که خود را قربانی باید کرد. و این عشق را به پایکوبی نشست. امروز معشوق از عاشق قربانی می‌خواهد. امروز سنگ محک را بر عشق زنند تا ارزش و جلای آن هویدا شود. امروز دل را باید به دریا سپرد.
آخر دیگر کاروان، سفر را آغاز کرده است. دیگر باید مستی کرد. دیگر زمانی برای ماندن نیست. نباید از قافله باز ماند. باید گذاشت و گذشت...
ای کاروان، آهسته ران، آرام جانم می‌رود...
قلم چی
